We bezochten Dennis Severs’ House
Wie Dennis Severs’ House te Londen wil bezoeken moet goed zoeken tussen de hoogbouw van Spitalfield. In ongeveer de enige oude straat heeft Dennis Severs (1948-1999) een soort tijdscapsule gemaakt van de voorgaande eeuwen.
De bezoeker wordt aan de deur te woord gestaan door een medewerker die op de stoep de potentiële bezoeker toespreekt. Hij waarschuwt voor de kaarsen – er is geen elektrisch licht – dat als je te dichtbij komt, je haar in de fik kan vliegen! Spreken wordt niet gewaardeerd.
Je bezoekt het huis van de familie Jervis, hugenoten en zijdewevers. Het lijkt net alsof de familie net even weg is: je ruikt eten, hoort geluiden van leven, de duisternis met op enkele punten licht van kaarsen, de warmte van de open haard en de kou in de zolderkamers. Al je zintuigen worden geprikkeld.
Ik wil potentiële bezoekers aanraden eerst goed de website te bestuderen. aangezien daar staat beschreven wat er in het hele huis te beleven is. De rondgang door het huis blijkt vele niveaus te hebben: de ontwikkeling in tijd, maar illustreert ook de geschiedenis van Engeland, het symboliseert de ontwikkeling van de mens van zijn kindertijd tot volwassenheid. Daarnaast toont het de sociale verhoudingen in een huis, tussen personeel en de bewoners, tussen man en vrouw. Ook de ontwikkeling in interieurstijlen – van barok via rococo naar het neoclassicisme – wordt geïllustreerd.
De meubels en voorwerpen die in de kamers staan, moet je als onderdeel van een ensemble zien en niet als losse objecten. Doe je dat toch en buig je je voorover om het van dichtbij te bekijken, kan het zijn dat er een vermanend tekstje ligt met de boodschap dat je helaas nog altijd de spullen als zelfstandige objecten ziet en niet als onderdeel van een geheel. En dat is niet de bedoeling…
Het is een nogal vreemde bedoening. Geen museum, geen historisch huis. Het is een plek waar beleving voorop staat, waar de meeste zintuigen geprikkeld worden. En dat is goed geslaagd. Voor niet voorbereidde bezoekers is het moeilijk te begrijpen waar het nu eigenlijk om gaat, en dat is jammer omdat je dan te veel ontgaat. Daar zou dit “museum” naar mijn mening iets aan moeten doen.