Insel Hombroich – Kunst op eigen houtje

Insel Hombroich is een schiereiland in het Ruhrgebied. Een natuurgebied met water, kreupelhout, bosjes, vogels en stroompjes. En vol met kunst. Bij binnenkomst krijg je een plattegrond mee, waarop de gebouwen staan aangegeven, met nummers wordt in het kort aangegeven welke kunstenaars er vertegenwoordigd zijn. Verder wordt er niets medegedeeld. Kunst op eigen houtje: Kunst Parallel zur Natur.

Het terassenlandschap is ontworpen door de landschapsarchitect Bernhard Korte en de elf ‘sculpturale gebouwen’ zijn bedacht door beeldhouwer Erwin Heerich.
In de gebouwen en in het landschap wordt verschillende kunst gecombineerd: uit diverse eeuwen, maar ook uit verschillende culturen. Chinees glaswerk en kunstwerken van Hans Arp, etsen van Rembrandt naast schetsen van Matisse, meubels van Rietveld, een mobile van Calder…

Het museum richt zich op beleving. Er is niets, er zijn geen tekstborden die een context bieden. Geen omgeving die houvast biedt. De bezoeker moet het zelf zien te redden.

Een rond gebouw, deels van beton, deels van glas. Er staat niets, er is niets. Totdat je gaat praten. Het geluid zingt, je stem gaat rond. Het geluid komt ergens anders vandaan dan je gedacht. Dat is de kunst, dat is het spel…
Zelfs het eten in het restaurant is vervreemdend. U kunt opscheppen, nergens staan prijzen vermeld, geen bord met hoe het werkt. Alleen een bord met ‘Vielen Dank’ waar geld op ligt. Hoeveel kun je eten? Hoewel moet je betalen?

Het museum gaat om individuele beleving, over je eigen waarden en normen, over jezelf, zonder te worden geremd door de algemene aanvaarde normen, zonder te worden beperkt door een opgelegde context. Het park is groot zodat je niet in file langs de kunstwerken hoeft te lopen. Het is een natuurgebied, waardoor je niet constant met je hoofd in de kunst zit, maar je ook eens van de omgeving kunt genieten. Elk pad biedt wel ergens een verrassing, een enkel pad geen, wat een verrassing op zich is.
In het begin voel je je ongemakkelijk en is het vervreemdend. Maar al snel besef je hoe fijn juist die vrijheid is. Woorden schieten te kort, vandaar een aantal foto’s.